تقریباً دو سال از زمانی می گذرد که فیروز مشعوف پس ازتسلط تالبان از افغانستان گریخت، هنوز اما او در خاطرهء آخرین روز خود درکشورش قرار دارد. او آن روز به خاطر می آورد؛ در کابل – اتوبوسی که او را به فرودگاه برد، سوار هواپیمای مملو از جمعیت شد و صدای شلیک گلوله‌ها در سراسر شهر بلند بود.
او گفت: «آخرین چیزی که دیدم کوه‌های اطراف کابل و غروب غم‌انگیز خورشید در هنگام پرواز قطر ایرویز بود. این عکاس 35 ساله و کارمند سابق فدراسیون فوتبال افغانستان، هزاران مایل دورتر از وطن خود، امروز در آلبانیا به سر می برد. هر روز که می گذرد، نگرانی او از تاخیر در صدور ویزای موعود ایالات متحده بیشتر می شود و سایه ای دیگر بر رویاهای او برای شروع زندگی نو در آمریکا می اندازد.
برای صدها نفر دیگر مانند او، این وضعیت وجود دارد.برخی سعی می‌کنند کار پیدا کنند و به صورت عادی درهمین جازندگی کنند، اما نگرانی و ترس برای این خانواده‌ها هر روز بیشتر می شود.آنها با وجود بوروکراسی طولانی مدت امیدوار هستند و به زندگی جدیدی فکر می کنند.
در شنجین، شهری در حومهء پایتخت آلبانیا که در آن صدها شهروند افغانستان، به طور موقت سرپناه داده شده اند، مشعوف اغلب برای پیاده روی های طولانی به کنار دریا می رود. او در یک مرکز خرید وباطی مسیر یک ساعت با اتوبوس، کاری پیدا کرده است.پیاده‌روی‌ها ،هراس او و «ترس دیوانه‌کننده» به خاطر خانواده‌اش در ولایت هرات را کاهش می دهد.او گفت: “من نجات یافتم، … و اکنون باید زندگی جدید خود را در آمریکا شروع کنم، اما کی؟” تالبان در آگست 2021 در حالی قدرت را در افغانستان به دست گرفتند که نیروهای ایالات متحده و ناتو پس از دو دهه جنگ در آخرین هفته‌های خروج از این کشور بودند و دولت و ارتش افغانستان تحت حمایت ایالات متحده از هم پاشیدند.
علی رغم وعده‌های اولیه تالبان در مورد حکومت معتدل‌تر، آنها به زودی شروع به اعمال محدودیت‌هایی برای زنان و دختران کردند، آنها از مکان‌های عمومی و بیشتر مشاغل منع شدند و تحصیل دختران بعد از صنف ششم ممنوع شد.
این اقدامات به حکومت قبلی تالبان در افغانستان در اواخر دهه 1990 بازمی گردد، زمانی که آنها تفسیر سختگیرانهء خود را از قوانین اسلامی را تحمیل کردند. این احکام خشن اعتراض بین المللی را علیه تالبان ، که حکومت شان توسط سازمان ملل یا جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشده است، برانگیخت.در روزهای خروج پر هرج و مرج، واشنگتن تصمیم گرفته بود تمام کسانی را که برای دولت ایالات متحده و سربازان آمریکایی یا برای سازمان های رسانه ای مستقر در ایالات متحده و گروه های غیر دولتی در افغانستان کار کرده بودند، بپذیرد. اما با گذشت زمان، روند پیچیده ویزه برای پناه جویان افغانستان که در معرض خطر آزار و اذیت قرار دارند، طولانی شد.بیش از 3200 پناه جوی افغانستان در استراحتگاه های توریستی آلبانیا در امتداد دریای آدریاتیک اقامت داشته اند. آلبانیا که یکی از اعضای ناتو است، ابتدا موافقت کرد که شهروندان پناه جوی افغانستان را به مدت یک سال قبل از اینکه برای اسکان نهایی در ایالات متحده نقل مکان کنند، اسکان دهد، سپس متعهد شد در صورت تأخیر در صدور ویزا، آنها را برای مدت طولانی‌تری نگه دارد.
حدود 76000 پناه جوی افغانستان در حال حاضر در ایالات متحده زندگی می کنند، جایی که تلاش های کنگره برای حل دائمی وضعیت مهاجرت آنها نیز متوقف شده است.یک مقام ارشد دولت آلبانیا به آسوشیتدپرس گفته است که مقامات تیرانا مخالف ماندن طولانی‌مدت پناه جویان افغانستان در این کشور نیستند؛ اگر بتوانندآنها برای خود شغلی پیدا کنند. این مقام جزئیات بیشتری ارائه نکرده است .سال گذشته، گروه کوچکی از پناه جویان افغانستان دراین شهر تظاهرات کردند و از واشنگتن خواستند تا روند انتقال آنها را تسریع بخشد. برخی از زنان و کودکان پوسترهایی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود: «ما فراموش شدیم».مشعوف گفت: «به خاطر تأخیر دلی برای اعتراض ندارم. هیچ کاری نمی توانم انجام دهم.» فضل محمد شهاب، یکی از مقام های ارشد فدراسیون فوتبال افغانستان، در نوامبر 2021 به آلبانیا آمد. برخلاف بسیاری از هزاران گردشگر که از شنگین و دیگر استراحتگاه های آلبانیا بازدید می کنند، او خط ساحلی را به عنوان بهشتی بکر نمی بیند.او گفت: «برای من، این محل انتظار است.»
در یک روز آفتابی در اوایل ماه جاری در شنجین، زنان پناه جوی افغانستان که روسری داشتند، در گروه‌های کوچکی در حالی که فرزندانشان روی چمن بازی می‌کردند، جمع شدند. فرشته استوار، گزارشگر اخبار تلویزیون و بازیکن سابق تیم ملی والیبال افغانستان، در سپتامبر 2021 وارد آلبانیا شد. در عرض دو ماه کار پیدا کرد – ابتدا در یک هوتل، سپس در یک کارخانه کفش و سرانجام در یک مرکز مراقبت از کودکان.
این دختر 23 ساله، با وجود نگرانی برای خانواده اش در هرات، گفت: “من باید احساس کنم که می توانم یک زندگی عادی داشته باشم.”قاسم تابان 30 ساله، مجری و کمدین محبوب تلویزیون، تولید کلیپ های خنده دار یوتیوب از این شهر را از سر گرفت. او می‌گوید در طنز قدرت می‌یابد و امیدوار است دوستان و طرفدارانش بتوانند این ویدیوها را ببینند.
او گفت: «ما، اینجا در آلبانیا، و همچنین در داخل افغانستان ، باید بخندیم.»
POLITICO
