به مناسبت روز بین المللی کودک، گزارشگر فارسی تایمز از افغانستان گزارشِ را تهیه نموده است در رابطه به کودکان که همه روزه زباله ها را در اطراف جاده های کابل جستجو و جمع آوری میکنند. در این گزارش بخشی از کودکان کار افغانستان روایت میشود که کار آنها همه روزه زیر و رو نمودن زباله های است که از سطح شهر جمع آوری میگردد. این کودکان قبل از طلوع آفتاب در صبح گاهان کابل با خریطه های مخصوص که عمدتاٌ مادران شان میسازند تمام سطل های زباله شهرداری، آشغال دانی های آسمان خراش ها و کف دریای خشکیده کابل را جستجو میکنند. این کار آنها تا آخر روز طول کشیده و بلاخره دم دم شام تعطیل میشود. آنها از زیر و رو نمودن این زباله ها چیزی را فکر میکنند برای شان اندک ترین کارایی را دارد، به خریطه خود ذخیره میکنند. این کودکان قسمت از اشیای جمع آوری شده را به کهنه فروشی ها فروخته و قسمتی دیگری را به خانه های خود میبرند. آن قست از زباله های که به خانه های شان برده میشود منحیث وعده غذایی روزانه خانواده های شان استفاده میشود. زیر و رو نمودن زباله ها کار همه روزه این کودکان بوده از صبح تا غروب تنها و تنها وقت خود را برای این کار میگذرانند. آنها از دانش آموزی یا مهارت اندوزی که باید در دوران کودکی فرا گرفته شود محروم و بیخبر اند. از سوی دیگر یک عامل که بتواند اندک ترین تحول در زندگی آنها رونما کند هیچ وقت اتفاق نمیفتد. سجاد احمد کودک دوازده ساله که با پدر، مادر، چهار برادر و هشت خواهر خود در ساحه بینی سار کابل زندگی میکند یکی از این گونه کودکان است. او در مصاحبه خود میگوید که ” ما در یک خانواده پانزده نفر هستیم. پدر ام کراچی دارد و در ساحه سینما پامیر جوالی گری میکند از اینکه جمعیت خانواده ما زیاد است تنها عاید پدرم نمی تواند خرچ خانه مارا تکافو کند مجبور هستیم ما نیز کار کنیم. تنها یک برادرم در مکتب دولتی درس میخواند و ما چهار برادر دیگر کار میکنیم. من و دو برادر کوچکترم همه روزه زباله های که پیش مارکیت ها و هوتل های ساحه سینما پامیر، چوک، سرک میدان و سرک کارته نو است را جستجو میکنیم. مواد های غذایی مانند برنج، گوشت، کچالو و… در طول شب از هوتل ها در زباله دانی ها ریخته میشود را در بین پلاستیک نموده و به خانه میبریم تا خواهران و برادران ما آنرا بیخورند. برعلاوه در میان این زباله ها دنبال پلاستیک، آهن و سایر مواد که کهنه فروشان آنها را میخرند نیز هستیم. من از شش سالگی با برادر بزرگم این کار را شروع کردم و تا هنوز مصروف این کار هستم.” نورالله کودک دیگری است که در ساحه پول سرخ میان دریا خشکیده کابل با خریطه دست داشته اش دنبال زباله ها میگردد. او میگوید که ” ما در یک خانواده ده نفری زندگی میکنیم. پدرم نیز به علت بیماری که دارد نمی تواند کار کند. او (پدرش) اکنون گدایی میکند. من و یک برادرم و یک خواهر صبح خیلی وقت سطل های زباله را در حومه کوته سنگی و پول سرخ جستجو نموده و اگر مواد غذایی پیدا نمودیم به دست خواهرم میسپارم او با خود به خانه میبرد. بعدا من و بردرم میرویم در دریای کابل زباله های زیاد تری جمع میکنیم.”
برعلاوه احمد سجاد و نورالله هزاران کودک در شهر کابل به علت فقر خانوادگی غذای شان را از زباله های که در سایه های مارکیت های تجارتی، هوتل ها، رستورانت ها و آسمان خراش های فامیلی ریخته میشود، جستجو میکنند. این کودکان که به علت سن کم نمی توانند کار کنند و از سوی دیگر خانواده های شان با فقر وحشتناک دست و پنجه نرم میکنند بنا مجبور هستند قسمت از غذای خود و خانواده خود را از زباله های سطح شهر جمع آوری کنند تا حداقل برای چند روز بیش تر زند بمانند. بنابر بحران اقتصادی که فعلا در جامعه افغانستانی سایه افگنده است کودکان کار به شدت افزایش یافته و روز به روز تعداد آنها بیش تر میگردد. بر اساس شواهد و مدارک موجود که همه روزه از افغانستان نمایش داده میشود، روزانه کودکان بیشتر از مکتب صرف نظر نموده به کار های شاقه رو می آورند. کودکان در افغانستان عمدتا برای خانواده های شان که بیشتر دچار مشکلات اقتصادی می باشند کار میکنند. جمع آوری زباله ها، گدایی، شاگردی در بس های شهری، کار در کارخانه های مختلف تولیدی، جمع آوری پلاستیک ها و آهن آلات کهنه، آیسکریم فروشی، پلاستیک فروشی و و… از جمله کار های اند که کودکان کار در افغانستان روی آنها مصروف می باشند.
