عباس ستانکزی در ادامه چی گفت؟!
در رسانه ها گزارش شد که عباس ستانکزی معاون سیاسی وزارت خارجه تالبان گفته است که او مخالف تحصیل دختران است واین مساله حل می شود. او درادامه این ویدیو که در رسانه ها وشبکه های اجتماعی بازتاب یافته می گوید که « مشکلی نیست که برای دوسال یا بیشتر تحصیل زنان منع بوده، بنا به معاذیر تخنیکی .» فرض بگیریم از فردا مکاتب به قول آقای ستانکزی باز می شود. آیا دوسال انقطاع تحصیلی صدمهء کمی به جامعه افغانستان وارد آورده است، آیا این موضوع که تالبان که خودرا علمای برجستهء دینی وصاحب بهترین قرایت از دین اسلام می دانند، در دوسال متوجه نشدند که تحصیل دختران برابر با شریعت است ویانه؟ اگر برابر با شریعت است پس گروه تالبان یک جرم کلان اسلامی را مرتکب شده اند وآن بستن دروزاه تحصیل به روی دختران است. فرض می گیریم که به زودی این دروازه ها باز می شود آیا اگر مطابق شریعت باز کردن دروازه های درس به روی دختران صحیح شمرده شد، آیا یک گناه کبیر را تالبان مرتکب نشده اند؟ آیا دوسال تعصیل درس وفروپاشی نظام تحصیلی وآموزشی یک کشور را شما انجام نداده اید؟ براساس ارقام بین چهار تا پنج میلیون دختر در مکاتب ودانشگاه های افغانستان تحصیل می کردند، برای یک دانشجو دو سال پس ماندن از درس چی سرنوشتی به همراه دارد. آن هم چنان که گفته شد ، فرض می گیریم شما فردا دروازه های مکاتب ودانشگاه هارا باز می کنید.
آقای ستانکزی درشمار رهبرانی از تالبان است که خانواده های شان در بیرون از کشور زندگی مرفهی دارند وفرزندان شان در بهترین مکاتب ودانشگاه ها درس می خوانند. او از کسانی است که درنشست های منتج به موافقت نامهء دوحه شامل میز گفتگو بود واز آن زمان به بعد سعی کرده است از خود چهرهء روشن درمیان رهبران تالبان نشان بدهد. سال گذشته نیز او درسخنانی موضوع تحصیل دختران را مطرح کرد وبعدا درجریان یک سال خاموش بود تا امروز که دوباره درباره ضرورت تحصیل دختران افغانستان سخن گفته است. بسیاری براین باور اند که این سیاست ریاکارانهء رهبران تالبان از یک سو بازی با افکار عمومی داخلی افغانستان واز سویی برای معامله با خارجی هاست . تالبان اگر باور به آزادی های انسانی ازجمله حقوق عام شهروندان می داشتند، تا حال ودرمدت بیش از بیست وپنج سال از ایجاد این گروه بدان عمل می کردند. امری که در تجربه نشان داد مخالف دیدگاه های تالبان است وهیچ گاه جنبه عملی به خود نخواهد گرفت.
