سال نو آموزشی و ناامیدی دختران

پس از حدود یک و نیم سال حاکمیت طالبان دروازه های تمام مراکز آموزشی برای دختران بسته بوده است، همواره دختران دانش‌آموز و دانش‌جو که بیشترین آسیب را طی این مدت دیده‌اند، در سال آینده هم‌چنان امیدی برای شروع درس و تحصیل ندارند.

در دورترین نقطه‌ی شهر هرات صبریه یک تن از دانشجویان رشته‌ی ادبیات در دانشگاه هرات است، می‌گوید سال سوم(تِرم شش‌ام) در دانشگاه درس می‌خواند اما پس از آمدن طالبان و بسته ماندن مراکز آموزشی، امیدی برای زنده‌گی ندارد.

او می‌گوید با مشکلات زیادی توانسته که موافقت خانواده را بخاطری رفتن به دانشگاه بدست بیاورد، او می‌افزاید: «در روزهای نخست دانشگاه من با چالش‌های زیادی مواجه شدم، از یک سو خانواده موافقت نمی‌کردند و از سوی دیگر مشکلات اقتصادی بود و برایم خیلی سخت بود که دانشگاه بروم.»او بیان می‌دارد که در سال جدید او امیدی برای آغاز درس در دانشگاه را ندارد: «به شرایطی که من وارد دانشگاه شدم، از این که حالا نمی‌توانم دانشگاه برم، واقعا برایم ناامید کننده است.» با این همه دانشجویان دختر در ولایت فراه نیز از ناامیدی تحصیلی در این ولایت می‌گویند که در سال جدید باز هم باید آنان در خانه بنشینند.بنفشه دانشجوی سال ششم دانشکده‌ی طب است، او از فراه برای درس خواندن در دانشگاه هرات آمده است او می‌گوید که پس از چندین سال درس با آمدن طالبان آنان خانه‌نشین شده است.

او بیان داشت: «در سال جدید امیدوار بودیم که دانشگاه‌ها شروع میشه اما پس از این‌که اعلامیه صادر شد و تنها از پسران را ذکر کرده بودند متاسفانه خیلی ناامید شدم، وقتی که گاهی فکر می‌کنم چرا از ولایت خود آمدم هرات و تمام وقت خود را ضایع به خواندن رشته طبابت کردم و انرژی خود را صرف کردم، در کنار این خانواده‌ام خیلی برایم مصرف کردند.»

او بیان داشت که از این‌ که برادر وی می‌تواند دانشگاه برود و او باید به خانه بنشیند، خیلی نگران از آینده است: «در حال حاضر بخاطری شرایط فعلی و زحمتی که کشیدم وضعیت روحی من خوب نیست، چون که تمام بدبختی‌ها فکر می‌کنم به سر من افتاده و نهایت ناراحت هستم از این که نمی‌توانم‌ دانشگاه بروم.»از سوی دیگر دانش‌آموزان مکتب‌ها نیز از آینده‌ی نامعلوم نگران هستند آنان بیان می‌دارند که اگر طالبان همین‌گونه ادامه دهند، دختران مکتب همه بی‌سواد به بار خواهند آمد.

نسترن دانش‌آموز صنف نهم است او که به دلیل وضعیت بد روحی‌اش تا حالا چهار بار اقدام به خودکشی کرده می‌گوید که بخاطری نرفتن به مکتب و نگرانی از آینده‌اش از طالبان خواهان بازگشایی مکتب‌های دخترانه شد.

او بیان داشت: «وقتی فکر می‌کنم دیگر مکتب رفته نمی‌توانم، حس خفه‌گی دارم، وقتی فکر می‌کنم جز غذا پختن دیگر کاری نمی‌توانم انجام دهم، حالتم از این زنده‌گی بهم می‌خورد، من تا حالا چهار بار اقدام به خودکشی کردم، اخرین مورد همین چند روز پیش بود که چندین پاکت قرص را خوردم.»

نسترن با این‌که ۱۵ سال دارد می‌گوید که اگر وضعیت همین‌گونه باشد، مکتب‌ها به روی دختران باز نخواهد شد: «خیلی نگران آینده‌ی خود هستم چون فعلا دانشگاه‌های پسرانه باز شد اما برای دختران باز نشد، می‌ترسم که مکتب‌های پسرانه باز شود اما از دختران باز نشود.»از سوی دیگر روانشناسان می‌گویند که از زمان آمدن طالبان در افغانستان آمار بیماری‌های روحی و روان و هم‌چنان اقدام به خودکشی بین دختران و زنان افزایش یافته است.  داکتر نبیلا الکوزی روان‌درمان می‌گوید که از زمان آمدن طالبان مراجعه‌کننده‌گان وی افزایش یافته‌اند که اکثر آنان به دلیل خانه نشینی و مبتلا به افسرده‌گی شدند.

او گفت: «ما در دوره‌ی جمهوریت به این میزان مریض نداشتیم اما از چند وقت می‌شود که بیماران ما افزایش یافته است، اگر بخواهیم آمارگیری کنیم، حدود پنجاه درصد افزایش یافته است.»او گفت در ماه تعداد زیادی از دختران و زنانی که از تحصیل و کار محروم هستند، به کلنیک وی مراجعه می‌کنند.

این نگرانی‌ها در حالی بین دختران ایجاد شده است که از زمان امدن طالبان در افغانستان تمام مکتب‌های دخترانه تعطیل و پس از آن تمام مراکز آموزشی بسته و بعدن در اخرین اطلاعیه‌ی وزارت تحصیلات عالی طالبان دانشگاه‌های خصوصی و دولتی به روی تمام دختران بسته شده است.

نویسنده: مرجان وفا