هزاره های افغانستان دراندونیزیا چی می کنند؟!

تالبان از زمان بازگشت به قدرت در افغانستان، تلاش کرده اند زنان افغانستان را حذف کنند، اما هزاران کیلومتر دورتر در اندونزیا – جایی که بسیاری اززنان افغانستان برای فرار از آزار و اذیت تالبان گریخته اند –  این زنان هویت خود را پیدا می کنند.

در اینجا، زنان می توانند یک رئیس باشند. خاطره امیری 26 ساله به الجزیره گفته است: آنها می توانند معلم باشند، می توانند دانش آموز باشند… آنها قوی هستند. او مدیر مرکز آموزش پناهندگان است که در سال 2014 به عنوان اولین مرکز آموزشی پناهندگان در80 کیلومتری جنوب جاکارتا ایجادشد.

بنیانگذاران این مرکز که گروهی از پناهندگان هزاره بوندند، در ابتدا به مردانی که در افغانستان به عنوان معلم کار کرده بودند، روی آوردند تا صنف ها را رهبری کنند، اما پس از آن که آنها رد کردند، زنان پا به عرصه وجود گذاشتند. به گزارش الجزیره:در حال حاضر حداقل هفت مرکز آموزشی تحت رهبری پناهندگان در اینجا وجود دارد که به حدود 1800 کودک خدمات می دهد، همچنین سه مرکز در جاکارتا و یک مرکز در بانکوک، پایتخت تایلند، ایجاد شده است. با توجه به اسکان مجدد احتمالی در کشور ثالث، زبان انگلیسی زبان آموزش است.

لوسی فیسک، استاد دانشگاه فناوری سیدنی، که شش سال را صرف تحقیق در مورد تأثیر مراکز آموزشی پناهندگان بر زنان هزاره کرده است، گفت: «این تحول آفرین است ، به ویژه برای زنان جوان». فیسکه با بسیاری از پناهندگانی که در جاهای دیگر اسکان داده شده اند، در تماس بوده است.او به الجزیره گفته است: «آنچه که اکنون می بینیم این است که دانش آموزان مستقیماً از این مکاتب خارج می شوند و به دانشگاه می روند. بسیاری از معلمان در این مراکز آموزشی، مانند خاطره، به عنوان دانش آموز شروع می کنند و معلم می شوند. خاطره در غزنی در مرکز افغانستان بزرگ شد و یک دانش آموز با استعداد بود. او یک دوره حسابداری را در 19 سالگی به پایان رساند.

پس از ربودن مادر، برادر و خواهر هشت ساله اش توسط تالبان، او در سال 2016 به همراه سه خواهر و برادرش که کوچکترین آنها در آن زمان 14 سال داشت به اندونزی گریخت. مانند بسیاری از پناهندگان، خاطره قبل از رسیدن به اندونزیا به هند و مالزی سفر کرده بود.

تا ماه فبروری، حدود 12710 پناهجو در آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR) در این کشور ثبت شده بودند که فقط بیش از نیمی از آنها از افغانستان و بیشتر آن هزاره ها بودند. هزاره ها می گویند که مدت هاست از آزار و اذیت، از جمله توسط تالبان رنج می برند. بسیاری به امید سوار شدن بر قایق به جزیره کریسمس، یک قلمرو استرالیایی در سواحل جنوبی جزیره جاوه اندونزی، وارد این کشور شده اند، اما زمانی که آسترالیا عملیات مرزهای مستقل را در سپتامبر 2013 آغاز کرد – بسیاری متوجه شدند، دراینجا گیر مانده اند.

سیساروا اکنون محل زندگی حدود 5000 پناهندهء عمدتا هزاره است و بسیاری از آنها به مدت یک دهه است که در بلاتکلیفی زندگی می کنند و به امید فرصتی برای اسکان مجدد به سر می برند.

وقتی خاطره به اندونزیا رسید، به سیساروا سفر کرد، اما او می‌گوید که دور از دیگر شهروندان افغانستان زندگی می‌کند.او گفت: «من پدر و مادر خانواده ام هستم. من مسئولیت سه خواهر و برادر را داشتم، مخصوصاً در یک جامعه غریب. نمی توانی به کسی اعتماد کنی.» یک روز، خاطره زمانی که در شهر بود با یکی از معلمان CRLC ملاقات کرد و او و آنهارا تشویق کرد تا در کلاس‌های CRLC شرکت کنند. این اولین جایی بود که او پس از فرار از افغانستان احساس امنیت کرد. او انگلیسی، ریاضیات، علوم و اندونزیایی خواند و اعتماد به نفسش افزایش یافت.

او گفت: “من اینجا آرامش پیدا کردم، جامعه را پیدا کردم، خودم را پیدا کردم.” مهارت های رهبری او شناخته شد و تشویق شد که برای معلم شدن درخواست کند. او برنامه GED را مدیریت کرده است که به صورت آنلاین توسط معلمان در آسترالیا تدریس می شود و به دانش آموزان اجازه می دهد، معادل دیپلم دبیرستان ایالات متحده را کسب کنند.خاطره در حال حاضر در حال تکمیل GED خود است. او قصد دارد در دو امتحان اول اواخر امسال شرکت کند.او به الجزیره گفته است که”هدف من بزرگتر بود. رویای من بزرگتر بود، مدرکم را از دانشگاه می‌خواستم، شغل خوبی می‌خواستم تا بتوانم از نظر مالی در وضعیت خوبی باشم.»

اندونزیا کنوانسیون 1951 پناهندگان را امضا نکرده است اما قانون پناهندگی خود را در دسامبر 2016 به تصویب رساند که دسترسی و حمایت موقت را برای پناهندگان در این کشور تا زمانی که بتوان راه حل های بلندمدت پیدا کرد، فراهم می کند.کسانی که در آژانس پناهندگان سازمان ملل ثبت نام کرده اند می توانند در جامعه زندگی کنند – اگرچه اجازه کار ندارند – و فرزندان خود را به مکاتب محلی بفرستند. با این حال، در واقعیت، هیچ قانونی در اندونزیا از حق تحصیل کودکان پناهنده حمایت نمی کند و آنها در دسترسی به مکاتب محلی با موانع زیادی از جمله موانع زبانی و اختلال در آموزش آنها ناشی از جابجایی روبرو هستند.

در این جامعه، جابجایی دانش آموزان و معلمان بین مراکز آموزشی پناهندگان رایج است. خاطره جمشیدزاده، 27 ساله، ، در دو مرکز آموزشی پناهندگان در سیساروا تدریس کرده است.«تدریس سرگرمی من است. وقتی تدریس می کنم، مشکلاتم را فراموش می کنم.»

او در افغانستان معلم بود اما تالبان او را تهدید کردند و به مکتب اش حمله کردند.او به الجزیره گفت: «وقتی افغانستان را ترک کردم، فکر کردم دیگر هرگز تدریس نخواهم کرد. از زمان از سرگیری تدریس در اندونزیا، او به کودکان پناهنده از کشورهای دیگر نیز آموزش داده است.زمانی که دوباره تدریس را شروع کردم بسیار افتخار کردم زیرا می توانم به بسیاری از کودکان دیگر از کشورهای مختلف با فرهنگ های مختلف کمک کنم، نه فقط به یک کودک افغانستان.او احساس می کند که با آموزش، می تواند به کودکان پناهنده دوران کودکی ای را که از دست داده اند، احیاکند. “من می توانم در آینده آنها یک فرد مثبت باشم.”یکی از اولین شاگردان CRLC فرحناز صالحی بود که اکنون 24 سال دارد.او به مدت 10 سال در اندونزیا بوده است و به یاد می آورد که چگونه او و خانواده اش در ابتدا خود را ازجمع دور کردند. آنها بیشتر روز را می خوابیدند ، از ترس این که اگر با خانواده های پناهنده دیگر یکجا شوند، به افغانستان بازگردانده  می شوند.

او می گوید که :من در کشور خودم دختری خجالتی بودم…. جرات زیادی برای صحبت کردن با صدای بلند نداشتم اما امروز می توانم. فرحناز تشویق شد به دنبال علاقه اش به هنر باشد و همچنین برای اولین بار فوتبال بازی کرد. این ورزش به او کمک کرد تا با بلاتکلیفی زندگی پناهندگان کنار بیاید و در حالی که مادرش تمایلی به ادامه بازی او نداشت، در نهایت تسلیم شد.حالا فرحناز پس از هفت سال تدریس هنر در CRLC، روی کار خودش تمرکز کرده و امیدوار است نمایشگاهی از هنر خود را به نمایش بگذارد.

در حالی که مراکز آموزش پناهندگان در اینجا مایه افتخار جامعه است، محدودیت‌های موجود بر توانایی پناهندگان برای کار و تحصیل، و نامشخص بودن زندگی پناهندگان با همه‌گیری و بازگشت تالبان به قدرت تشدید شده است.از سال 2014 حداقل 13 پناهجو بر اثر خودکشی جان خود را از دست داده اند. تعداد اندک مکان هایی که در برنامه های اسکان مجدد در دسترس است به این معنی است که برخی از پناهندگان می توانند تا 25 سال قبل از یافتن یک خانه دائمی در اندونزیا باشند.

با این حال، سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در اندونزیا به الجزیره گفته است که از زمان تسلط تالبان ، بسیاری از کشورهای اسکان مجدد تعداد مکان های موجود را افزایش داده اند.

او گفته است: “ما امیدواریم که افزایش تعداد اسکان مجدد بتواند به پناهجویان افغانستان در این کشور کمک کند تا راه حل هایی بیابند.” خاطره، صوفی و ​​فرحناز علیرغم اینکه از سال ها در بلاتکلیفی خسته شده اند، بر این باورند که رفتار با زنان در افغانستان نیاز آنها را برای تلاش بیشتر افزایش می دهد.فرحناز به یاد می آورد: «دوست من که اکنون در آمریکا زندگی می کند، به من می گفت، فرحناز… زنان در افغانستان، صدایی ندارند که در مورد آنچه در زندگی شان می گذرد صحبت کنند – شما سعی می کنید صدای آنها باشید…”من احساس کردم او چه می گوید.”