بنام زنان وطنم مبارزه می کنم
بسیاری از مردان در افغانستان تحت سلطهء طالبان به این باور رسیده اند که زنان نمی توانند قهرمان شوند. حمیدی که قبل از به دست گرفتن طالبان، نمایندهء تیم ملی کشورش بود، می‌گوید: وقتی پاهایم را برای تمرین باز می‌کنم، می‌گویند “تو بدی”.
همین برای من خشونت است. لازم نیست که کسی یک سیلی به صورت من بزنند. او به ایندیپندنت می گوید: «این خشونت روانی کافی برای من است.»
این جوان 21 ساله که پس از به قدرت رسیدن طالبان از افغانستان گریخت، می‌گوید که ازآگست 2021 خشم مانند طوفانی در سینه‌اش موج می‌زند .
او می‌گوید که جنگجویان طالبان را در خیابان‌های بیرون خانه‌اش در کارته‌چهار کابل دیده و از پنجره خانه‌اش آنها را تماشا می‌کرده است. پدرش از یک مأموریت برگشته و به او گفته است که: “آنها رسیدند” و دولت او را در کمال ناباوری رها کرده است.
حمیدی 19 ساله برای سنجش آنچه که در محله‌اش می‌گذرد، برقع سه برابر اندازه او پوشید و به کافه مورد علاقه‌اش رفت و یکی از دوستانش را به همراه آورد.
«ما فقط جنگجویان مسلح طالبان را دیدیم که از هر گوشه و کنار، داخل رستوران و بیرون خانهء من محافظت می کردند. مردانی که تا به حال ندیده بودم، با ریش بلند و نوعی اسلحه در دست. بعد از آن هیچ زنی را در ملاء عام ندیدم.او منتظر بود تا هرج و مرج اولیه در میدان هوایی هرات و کابل فروکش کند تا بتواند از رژیم ستمگر فرار کند. خانواده او سه بار خانه خود را در کابل تغییر دادند.
سرانجام، فرانسه به همراه 3000 نفر دیگر در ماه نوامبر او را تخلیه کرد و او را بار دیگر پناهنده کرد .او در سال 2002 در تبعید در ایران به دنیا آمد و در سال 2019 موفق شد به کشور خود بازگردد و تنها دو سال در آنجا زندگی کرد و دوباره مجبور به فرار شد. حمیدی اکنون به عنوان بخشی از تیم پناهندگان در مسابقات جهانی تکواندو که 29 اردیبهشت/ثور در باکوی آذربایجان برگزار می شود، شرکت خواهد کرد.
«دلم می‌شکند که افغانستان در صحنه جهانی نیست. این خیلی به من صدمه زد زیرا آرزوی من این بود که در مسابقات قهرمانی جهان در کنار تیم سرزمین ام حضور داشته باشم، اما من از این فرصت استفاده می کنم تا برای خودم، کشورم و زنانم مبارزه کنم.. حمیدی می گوید :من همچنان نماینده آنها خواهم بود.
