آیا زنان تاریخ خودرا می نویسند؟!
تهیه کننده مستند “نان و گل سرخ” و بازیگر برنده اسکار، جنیفرلارنس گفته است که: « با تماشای زنانی که با طالبان مخالفت می‌کنند، قلب من تند تند می زند. “شما این طرف ماجرا را نمی بینید، زنان در حال جنگیدن ومبارزه، چیزی که دراخبار روزمره اتفاق می افتد و این بخش مهمی از فیلم ما و داستان های این زنان است.”
او به بی بی سی گفته است که فکر کردن در مورد سقوط که زنان افغانستان متحمل شده اند، ویرانگر است.آنها در حال حاضر هیچ استقلالی در داخل کشور خود ندارند. برای آنها بسیار مهم است که به آنها فرصت داده شود تا قصهء خود را به روش خود، مستند کنند.با بازگشایی دانشگاه های افغانستان بدون حضور زنان، امید به صورت کل از بین رفته است.لارنس هم چنان افزوده است که احساس درماندگی و ناامیدی از آنچه در اخبار می بیند، دارد. وی می گوید: «این مستند از روی احساس و نیاز به وجود آمد.»
او گفته است: “ما باید به کسی زمینه ای فراهم می کردیم تا این داستان را به شیوه ای معنادار تعریف کند.” وآن شخص صحرا مانی بود، یک مستندساز که شرکت مستقل تولید فیلم را تأسیس کرده بود.
مانی با استفاده از دوربین‌های مخفی فیلم‌برداری کرد و حتی از زنان خواست تا در خانه‌های امن با دوستان و خانواده‌هایشان از خود فیلم بگیرند.سکانسی دیگر، یک ملاقات مخفیانه را در زیرزمینی بدون پنجره، در یک خیابان فرعی در کابل به تصویر می کشد. بیش از دوازده زن در ردیف‌های میز و صندلی نشسته‌اند که مانند یک صنف درس موقت چیده شده‌اند. بخار از نوشیدنی های موجود در فنجان های پلاستیکی آنها بلند می شود.
آنها یکدیگر را نمی شناسند، اما همه از گروه های مختلف هستند که پس از بازپس گیری افغانستان توسط طالبان در آگست 2021 اعتراض کردند.یکی از زنان، دندانپزشکی به نام زهرا، بیننده را به این ملاقات مخفیانه هدایت کرده است. وقتی با گروه صحبت می کند، خاطرات پوشیدن کفش پاشنه بلند و عطر پوشیدن و رفتن به پارک با دوستانش را به یاد می آورد. زنان اطراف او لبخند می زنند.سپس نویسنده ای به نام وحیده شروع به صحبت می کند.وحیده با شور و اشتیاق به گروه می گوید: “زنان باید تاریخ خود را بنویسند.” از زنان در سراسر جهان به درستی تجلیل نمی شود.»
