زمانی که طالبان در آگست 2021 بر افغانستان مسلط شدند، لیلی یکی از اعضای تیم ملی فوتبال زنان بود. او 23 سال داشت. طالبان زنان را از ورزش کردن، تحصیل، حضور در انظار عمومی بدون مرد و در واقع از انجام هر کاری منع کردند. اودرآن زمان آزادی خود را از دست داد. هم چیز تمام شد وقفس بزرگی برای زنان ایجاد شد.
فرار باورنکردنی لیلی از دست طالبان در نهایت او رابه آمریکا کشاند. درآمریکا او با یک فوتبالیست ایالات متحده دوست شد. تیم ملی بانوان، لری چالوپنی. لیلی از طریق ترجمان به پست دیسپچ گفته است که: “بله، من خانواده ام درافغانستان ماندند.” اما کسی را پیدا کردم که کمتر از خانوادهء من نیست. این لری است. او همیشه حامی من است، او همیشه برای من کمک می کند، او از بسیاری جهات به من کمک می کند، نه فقط او، بلکه شوهرش، بچه هایش، مادرش. … می توانم 100% بگویم که آنها خانوادهء من هستند. من می توانم به آنها تکیه کنم. از نظر عاطفی، آنها به من کمک می کنند – و همچنین از نظر مالی. من سپاسگزارم وشکر می کنم”
او با بازی در افغانستان، اولین سفر خود را به خارج از کشور برای یک بازی فوتبال در سال 2011 انجام داد. او با افتخار برای بیش از یک دهه در سطوح مختلف از کشور و خانواده اش نمایندگی کرد. او همچنین با مربیگری به جوانان افغانستان کمک کرد. او فوتبال دختران را در سرزمین مادری خود رشد داد.
پدر لیلی فوت کرده بود. او با مادرش – که با مشکلات قلبی دست و پنجه نرم می کرد – و برادرش زندگی می کرد. خواهرانش ازدواج کرده بودند. لیلی گفت: “خانواده من، واقعاً مرا تشویق کردند.” حمایت آنها باعث شد رویای فوتبالی ام را دنبال کنم. … من خیلی خوشحال بودم. نمی توانم توضیح دهم و نمی توانم بیان کنم که چقدر خوشحال بودم. … بنابراین اساساً من زندگی خود را اینگونه تصور می کردم – کلا با فوتبال.
اماهمان کشوری که او زندگی خود را وقف نمایندگی آن کرد، به کشوری تبدیل شد که او را به خاطر این کار تحقیر می کردند. خانه دیگر مثل قبل نبود. کشور او در هرج و مرج بود. او درباره دوچرخه سوار زن کشته شده شنیده بود. اخباری مبنی بر سر بریدن یک ملی پوش والیبالیست زن نوجوان افغانستان منتشر شده بود.لیلی به شدت می ترسید. او یک کوله پشتی با لباس و دو کارت شناسایی بسته بندی کرد. او در فرودگاه کابل به توده‌های جمع شدهء مردم پیوست، جایی که ایالات متحده به مردم کمک کرد تا با هواپیما فرار کنند. در آگست 2021، این فرودگاه مرکز جهنم و در عین حال دریچه ای به بهشت بود. لیلی شاهد بود که مردم در میان فشار و جیغ های شدید از حال می رفتند. فیلم‌های دلخراش از «خط مقدم» شبکه PBS نشان می‌دهد که برخی ازشهروندان افغانستان به کناره های هواپیمای در حال حرکت، چسبیده‌اند و از آسمان به زمین می‌افتند و جان خود را از دست می‌دهند.
دربیست وششم آگست سال 2021، یک بمب گذاری انتحاری در فرودگاه کابل منجر به کشته شدن 169 شهروندافغانستان و 13 سرباز آمریکایی شد. فقط سه روز قبل، لیلی سوار هواپیما شده بود. او با نشان دادن پاسپورت خود از چندین ایست بازرسی طالبان عبور کرد، در حالی که کارت هویت دیگر خود را مخفی کرده بود. هنگامی که او سرانجام به نیروهای آمریکایی که در حال تفکیک مردم بودند، رسید، کارت خود از آیساف رانشان داد. لیلی هنگام بازی فوتبال این کارت را دریافت کرد.
لیلی توضیح داده است: “من به آنها کارت خو را نشان می دادم و گفتم: “من یک بازیکن فوتبال هستم، من یک زن هستم، زندگی من در خطر است.” فقط بگذارید بروم داخل هوایپما.”
لیلی در هواپیمای نظامی که در میان حدود 3000 نفرد در خط رنوی درحال حرکت بود ، با گوشی خود فیلم سلفی گرفت. او همچنین تلفنی با برادرش تماس گرفت و گفت: نمی دانم مرا به کجا می برند. فقط می خواهم به شما اطلاع دهم که من داخل هواپیما هستم.”
لیلی یکی از 122000 شهروندافغانستان بود که توسط نیروهای مسلح آمریکا و سایر کشورهای متحد تخلیه شدند. هواپیمای لیلی در قطر فرود آمد. پس از چند روز ، لیلی به آلمان و سپس واشنگتن دی سی و در نهایت پایگاه ارتش در ویسکانسین به نام فورت مک کوی منتقل شد.
او اخیراً توانسته اولین موتر خود را در آمریکا بخرد. لیلی آرزو دارد روزی پرستار شود. او اکنون 25 ساله است و رویای بازی فوتبال حرفه ای در ایالات متحده را برسر دارد.
