سی ان ان در این گزارش به روایت زندگی چند شهروند افغانستان پرداخته که از سوی استخبارات طالبان زندانی و به شدت شکنجه شده اند.
محمد ظفری (نام مستعار) مرد 36 ساله ای که کارمند سابق دولت افغانستان بوده یکی از آن ها است. او از روند شکنجۀ خود توسط طالبان به سی ان ان توضیح داده و گفته با آن که حافظه اش پس از زنده ماندن از شکنجه شدید طالبان و ضرب و شتم های بی امان آنها ضعیف شده، اما این شکنجه از رویداد هایی است که هرگز نمی تواند فراموش کند.
او در بهار سال گذشته به مرکز طالبان احضار شده است. طالبان به او گفته بودند که او می تواند به دفاتر شان بیاید و اسناد و سوابق کاری خود را از دفاتر دولتی جمع آوری کند، او که نمی خواست مشکلی برایش ایجاد شود، در واقع به احضار طالبان پاسخ داد و به دفترشان رفت اما دیر فهمید که این یک تله است برای به دام انداختن او.
ظفری – که نام واقعی او به دلایل امنیتی از سوی سی ان ان مخفی شده است، گفته که او پشت در دفتر طالبان رسیده بود که ضربه شدیدی به پشت سرش احساس کرد، او به یاد می آورد که روی زمین افتاده بود و سپس توسط چند تن از طالبان به داخل اتاق کشیده شد.
ظفری به سی ان ان گفته است: «حدود دوازده عضو طالبان مرا احاطه کرده بودند، آنها مرا به صندلی بستند و از هر طرف شروع به ضرب و شتم کردند.» پس از چهار ماه از بازداشت و شکنجۀ او، طالبان او را به توطئه علیه خود از طریق همکاری با جبهه مقاومت ملی متهم کردند.
او به سی ان ان گفته است: آنها سعی کردند با بستن یک خریطۀ پلاستیکی روی صورتم، مرا خفه کنند. طالبان به من گفتند که به همکاری با جبهه مقاومت ملی اعتراف کنم. اما از آنجایی که من هرگز عضو این جبهه نبودم، اعتراف نکردم… سپس مرا وارونه آویزان کردند، یک بار از پاهایم، یکبار دیگر با دستانم. وی افزوده است: آنقدر فریاد زدم که سیاه شدم.
در گزارش سی ان ان آمده است که «ظفری» تا هنوز در افغانستان باقی مانده و به شرط ناشناس ماندن با سی ان ان صحبت کرده است. او زمانی که طالبان کنترول کشور را به دست گرفتند، از ترس برخورد آنها، چند بار تلاش کرده تا از کشور خارج شود، اما موفق نشده است و اکنون با خانواده اش مخفیانه زندگی می کند.
سی ان ان در این گزارش نوشته است که طالبان در زمان تسلط برق آسای خود بر افغانستان در اگست 2021، به سرعت تصویری جدید و اصلاح شده ای ازخود ارائه کردند، تصویری که در مقایسه با حکومت سرکوبگرانه قبلی شان از سال 1996 تا 2001 نسبتاً مترقی، فراگیر و متفاوت بود.
یکی از وعده های این گروه این بود که به دنبال انتقام از مخالفان خود نخواهند بود، اما به گفتۀ گروه های حقوق بشر این وعده و دیگر تعهدات طالبان هرگز عملی نشده است، زیرا طالبان محدودیت ها و تجاوز های گسترده و مستمری را نسبت به حقوق زنان انجام داده‌اند، گروه‌های اقلیت را مورد آزار و اذیت قرار داده‌اند و مقامات سابق را سربه نیست کرده اند.
طالبان مطابق رفتار دوره قبلی تسلط خود، به قضات دستور دادند تا تفسیری از قوانین اسلامی اعمال کنند که بر اساس آن مجازات برای جرایم مشهود می تواند شامل اعدام در ملاء عام، شلاق و قطع عضو باشد، نوعی تنبیه بدنی وحشیانه که ویژگی ننگین حکومت گذشتۀ آنهاست و دقیقا چند هفته بعد، این گروه اسلام‌گرا اولین اعدام در ملاء عام را پس از بازگشت دو باره به قدرت انجام داد.
در حالی که هیچ آمار رسمی در دسترس نیست، بر اساس گزارش امسال ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر در افغانستان، طالبان بیش از 180 نفر را بین 18 نوامبر 2022 تا 15 جنوری سال گذشته شلاق زده اند. بر اساس این گزارش. مردان، زنان و کودکان از جمله متهمان جرایم«نقض قوانین رفتار اجتماعی» بودند.
این گزارش که در فبروری امسال منتشر شد، خاطر نشان می سازد که نقض سیستماتیک حقوق بشر و حقوق زنان و دختران در کشور از زمان ارائه اولیه یافته های بنت “عمیق تر” شده است و طالبان را به استفاده از ” ایجاد ترس و سیاست های سرکوبگرانه متهم می کند.
سی ان ان با دیگر شهروندان افغانستان که گفته می شود قربانیان رژیم طالبان اند، تماس گرفته است، اما آنها به دلیل ترس از انتقام جویی طالبان، از صحبت در مورد قضایای خود خودداری کرده اند. زیرا محدودیت های رسانه‌ای در داخل کشور به شدت بر روزنامه‌نگاران برای فعالیت و اطلاع رسانی آزاد اثرگذار است و طالبان هیچ پاسخگویی در برابر اعمال خود ندارند.
سی ان ان برای پاسخ به ارقام گزارش بنت و ادعای قربانیان در مورد بازداشت، شکنجه و اجبار به سکوت شهروندان، با طالبان تماس گرفته اما هنوز پاسخی دریافت نکرده است.
با وجود کنترول شدید طالبان بر رسانه‌ها و استفاده مردم از رسانه‌های اجتماعی، ویدیو هایی همچنان به صورت آنلاین منتشر می‌شوند که زندگی زیر سیطرۀ آنها را روشن می‌سازد.
یک گروه مستقل حقوق بشر که اطلاعات مربوط به رویداد های جاری در افغانستان را پیگیری می کند، به سی ان ان گفته است در حالی که برخی از موارد نقض حقوق بشر در این کشور آشکار شده اما اندازه واقعی احتمالاً بسیار بیشتر است.
این گروه مستقل حقوق بشری به سی ان ان گفته است: “گاهی اوقات، قربانیان شناسایی نمی شوند، گاهی اوقات عاملان شناسایی نمی شوند. در مجموع تعداد واقعی احتمالاً بسیار بیشتر است.”
در ماه جنوری، ویدیویی در استادیوم فوتبال قندهار گرفته شد. این ویدیو نشان می‌داد که مردان و زنان در حضور هزاران تماشاچی شلاق می‌خورند، هنگامی که این ویدیو در فضای مجازی منتشر شد، موجی از شوک ایجاد کرد، این مجازات در ستدیوم قندهار اما توسط دادگاه عالی طالبان تایید شده است.
این ویدئو در قندهار توسط یک شهروندافغانستان (که سی ان ان به دلایل امنیتی با نام مستعار صبغت الله از او یاد می کند) با گوشی همراه ضبط شده است. او به سی ان ان گفته که حدود پنج هزار نفر در آنجا بودند تا شاهد شلاق خوردن این شهروندان باشند. قبل از شروع این مجازات مقامات طالبان گفته اند که این مجازات برای “اصلاح جامعه” ضروری است.
صبغت الله به سی ان ان گفته است که: «احساس می‌کردم کسانی که مجازات شدند، خجالت می‌کشیدند، به همین دلیل در حالی که مجازات می‌شدند فریاد نمی‌زدند… من از اینکه آن در محضر عام مجازات شدند، خوشحال نبودم.
این مرد افزوده است که او شروع به ضبط ویدیو با گوشی خود کرد تا هر چه بیشتر مردم ببینند که چه اتفاقی می افتد او افزوده که: “کشور های جهان می دانند که طالبان چگونه مردمی هستند، زیرا تمام کشور ها با آنها روابط دارند، جامعه جهانی می تواند همه چیز را به چشم خود ببیند او گفته که «من این ویدیو را صرف برای مردم (عادی) ساختم تا ببینند آنچه در حال رخ دادن است. در همین حال، امنیت و رفاه خبرنگاران افغان در معرض تهدید فزاینده ای قرار دارد.
بر اساس گزارش بنت، از آگست 2021، 245 مورد نقض حقوق اهالی رسانه ها ثبت شده است که 130 مورد از آنها بازداشت بوده است. بسیاری از روزنامه نگاران محلی با آزار و اذیت، حملات و بازداشت مواجه می شوند ترس از طالبان باعث می شود که آنها از صحبت کردن یا انتشار هر چیزی که با خوست طالبان در تعارض است، بیم داشته باشند.
این چیزی است که ذبیح الله نوری که حدود هشت سال با (رادیو تخارستان) به عنوان روزنامه نگار کرده است، به خوبی می داند.
آقای نوری به سی ان ان گفته که در ماه دسامبر گذشته، 30 عضو طالبان به خانهء او در شهر تالقان در شمال شرق افغانستان یورش بردند و نوری و برادرانش را مورد ضرب و شتم قرار دادند. او گفته که آنها به دلیل گزارش هایی که مندرگذشته تهیه کرده بودم، مارا را باتفنگ زدند. نوری گفته است که این برخورد به خاطر نشر گزارش های ” ضد طالبان” بود که قبل از بازگشت آنها به قدرت، منتشر شده بود.
نوری گفته است: «زمانی که به اداره استخبارات طالبان رسیدم، شروع کردند به ضرب و شتم من، با میله های برقی، شلاق و یک کیسه پلاستیکی سیاه روی صورتم بستند تا مرا خفه کنند.
او ادامه داد: “من سعی کردم به آنها بگویم که من یک خبرنگار هستم و همه واقعیت ها را گزارش می دهم، چه درمورد طالبان و چه در مورد دولت قبلی. اما دلایل او اعضای طالبان را راضی نمی کرده و آنها همچنان می گفتند که تو با “کفار” کار می کردی و “تبلیغات می کردی”.
او گفته است: «به من گفتند به مادرت زنگ بزن، فقط برای اینکه صدای جیغ مرا بشنود؛ فکر کردم می‌میرم.»
نوری گفت در شب اول، طالبان دستان او را از پشت بستند و با میله فلزی به پاهایش زدند که باعث کبودی شدید او شد. او افزوده است که پس از ساعت ها شکنجه، طالبان یک شب او را در سلول رها کردند و روز بعد دوباره او را شکنجه کردند.
در روز سوم، این جوان 27 ساله پس از آن آزاد شد که بزرگان قومی ای که طالبان برای آنها احترام زیادی قائل بودند، نامه ای از طرف مادرش نوشتند و برای بازگشت او ازطالبان التماس کردند.
نوری پس از آزادی به همراه خانواده اش به پاکستان گریخت. او اکنون در زیر سایه ترس زندگی می کند و از این می ترسد که اگر مجبور شود به افغانستان بازگردد یا درهمین جایی که به آنجا پناه برده است، چه اتفاقی برایش خواهد افتاد.
او گفته «من در اینجا احساس امنیت نمی کنم، طالبان می توانند هر کاری انجام دهند، حتی در پاکستان.
بسیاری از شهروندان افغانستان از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، به دنبال فرار از کشور بوده‌اند، اما همهء آنها جان سالم به در نبرده‌اند.در میان کسانی که در تلاش برای شروع یک زندگی جدید جان خود را از دست دادند، روزنامه نگار زن سابق افغانستان و کارمند سازمان ملل متحد، تورپیکی امرخیل بود. او 42 ساله بود و یکی از 60 مهاجری که پس از آغاز سفر خطرناک به سواحل کالابریای ایتالیا در ماه فبروری امسال با اوجان باختند. خانواده. دبیرکل عفو بین‌الملل پس از مرگ تورپیکی امرخیل او در توییتی نوشت: «غرق شدن او نماد خیانت به یک ملت است»
فرشته عباسی، پژوهشگر دیده‌بان حقوق بشر، به سی‌ان‌ان گفته است که از زمان بازگشت طالبان، روزنامه‌نگاران محلی به او توضیح داده اند که فضای رسانه‌ها درافغانستان زیر سیطرهء طالبان چقدر تیره و تار است وبه چی پیمانه آزادی بیان را تهدید می‌کند.
عباسی گفته است: «ما تعداد زیادی رسانه در افغانستان داشتیم، روزنامه‌ها، تلویزیون ها، رادیوهایی که درآن زنان مشغول به کار بودند، بسیار زیاد بود.آزادی بیان و رسانه در افغانستان یکی از بزرگترین دستاوردهای این کشور بود که متاسفانه اکنون از بین رفته است.
در همین حال، ظفری پس از بازداشت و شکنجه توسط طالبان، تلاش های مکرری برای خروج از افغانستان انجام داد اما همچنان در افغانستان گیر افتاده است. او گفته است که اکنون امید خود را در تلاش برای ترک کشوراز دست داده است، او و خانواده اش در شرایط وخیمی زندگی می کنند.
او افزوده است، با این حال، اگر او موفق شد به کشوری امن برسد، دوست دارد کتابی درباره دوران زندان خود بنویسد.
ظفری می گوید: “اگر همه جنایات طالبان در زندان ها و ظلم و ستم بر زندانیان را که با چشمان خود شاهد بودم به شما بگویم، شاید کسی قبول نکند یا بگویند من دیوانه هستم.”
