حیدری وجودی شاعر وعارف وارسته ای بود که نه تنها اهل قلم افغانستان که بسیاری از فرهنگیان ومردم عام حتا به او ارادتی ویژه داشتند. حیدری وجودی در شعر عارفانه از سرآمدان است ودرعرفان عملی وتصوف نیز چهره ای منحصر به فرد وبرجسته بود. او عمری را در کتابخانهء عامه کابل روزگار گذراند، جایی که درعین حال محل حلقه درس عرفانی او ومراجعه ارادتمندان بسیار او نیز بود. مولانا حیدری وجودی (زادهء ۱۳۱۸ خورشیدی در پنجشیر – درگذشتهء ۲۱ جوزا یا خرداد ۱۳۹۹ در کابل) یکی از شاعران، عارفان و مولانا شناسان معاصرِ فارسی دری در افغانستان بود. وی در سن ۸۱ سالگی در کابل درگذشت.
از وی ۱۴ عنوان دفتر شعری به جا مانده است. به علاوه مقالاتی در مورد ادبیات عرفانی مولانا و بیدل نیز نوشته است. از نوشته‌های پژوهشی حیدری وجودی نیز می‌توان به ترکیب‌های شعری در اشعار نظامی گنجه‌ای، گردآوری و تصحیح اشعار عشقری و گزیده غزل‌ها از واصل کابلی تا واصف باختری اشاره کرد.
همچنین او در سال ۱۳۶۵ نخستین «عرس حضرت مولانا» را در کابل بنا نهاد، که در همین عرس تقریباً ۲۰۰۰ نفر شرکت می‌کردند. گفته می‌شود که او آخرین فرد از شاعرانِ متصوف و کلاسیک افغانستان بود که سال‌ها با برگزاری محافل مثنوی‌خوانی جوانان علاقمند به ادبیات عرفانی و به ویژه مثنوی معنوی را آموزش می‌داد. جوزای امسال یاد آور سه سال خاموشی این چهره درخشان شعر فارسی وعرفان درافغانستان بود. اوشاعر عارفی بود که درمیان مردم عام نیز منزلتی خاص داشت.
