در سال 2010، دو خواهردر افغانستان نه تنها با آواز خواندن، بلکه آواز خواندن در ملاء عام و حتی انتشار ویدیوهای موسیقی خود در فضای مجازی، علیه سنت های خانواده و کشورشان ایستادشدند. آواز خواندن و رقصیدن در جامعه عمیقا محافظه کار افغانستان برای مردان و زنان تابو است. این زوج توسط دادگاه محلی مورد توبیخ ملایم قرار گرفتند، اما این امر مانع آنها نشد.
خوشی مهتاب، که اکنون 32 سال دارد، و خواهر کوچکترش اسما عیار، 28 ساله، به اجرای برنامه های محلی و انتشار ویدئوهای خود ادامه دادند و محبوبیت قابل توجهی به دست آوردند.
عیار به سی‌بی‌اس نیوز گفته است: «نمی‌توانستم باور کنم که چگونه ناگهان همه چیز فرو ریخت و 360 درجه تغییر کرد. “روز بعد، دیدیم که طالبان در خیابان‌ها گشت‌زنی می‌کنند. ما سعی کردیم ابزارموسیقی مان را پنهان کنیم، اما کسی نبود که به ما کمک کند. در روز سوم پس از تسخیر کابل، نیروهای طالبان در را زدند و برادر هژده ساله‌ام را گرفتند. برادر بزرگ ما حرفه ما را می دانستند و به او گفتند که باید به حوزه برویم و توبه کنیم.
مهتاب گفته است: “خود را از خانواده ام جدا کردم و برای فرار به فرودگاه رسیدم. در میان هرج و مرج، یک محافظ طالبان جلوی من را گرفت و لوله اسلحه اش را به پیشانی ام چسباند.” “در آن زمان فکر کردم که “من یک خواننده هستم که به اساس قوانین طالبان گناه می کنم، آنها حتما به من شلیک می کنند” اما خوشبختانه حواس او به شخص دیگری پرت شد..”زنان افغانستان می گویند که جهان به طور کامل نسبت به ما غفلت کرده است.
او گفته : “ما به دلیل انتخاب خود برای ساخت موسیقی از حلقهء خانوادگی خود تبعید شدیم. دادگاه قبلی به نفع ما رای داد، اما اکنون طالبان و برخی از اعضای خانواده علیه ما بودند، بنابراین ما آلات موسیقی خود را رها کردیم.این خواهران حدود چهار ماه در شهر شمالی مزارشریف مخفی شدند تا اینکه سرانجام توانستند از مرز به کشور همسایه پاکستان فرار کنند، جایی که ما آنها را ملاقات کردیم که در آپارتمان یک اتاقه اجاره ای با برادرشان که اکنون 20 ساله است زندگی می کنند.آنها برای کمک به همه کسانی که در کشور می شناختند مراجعه کردند، اما فقط تهدیدهای دیگری را دیدند.
اسما به سی‌بی‌اس نیوز گفته است: «در یک مقطع، یک دختر پاکستانی به ما پیشنهاد سرپناهی داد که ما پذیرفتیم، اما متوجه شدیم که او می‌خواهد از ما به‌عنوان کارگر جنسی استفاده کند، بنابراین از آنجا نیز فرار کردیم.»
قیس عیار، برادر این زنان، گفته که اسما از زمانی که آنها از کشور خود گریخته اند، برای خوابیدن مشکل داشته است. کابوس ها او را بیدار نگه می دارند. او گفت که او و خواهرانش دو بار در مرز توسط پلیس مرزی پاکستان بازگردانده شدند و آنها را قبل از ورود به کشور به مقامات طالبان تحویل دادند.
قیس گفت که خواهرانش به قدری از مصائب خود آسیب دیده اند که هر دو اکنون داروهای ضد افسردگی مصرف می کنند.مهتاب گفت: «من پیش داکتر رفتم، التماس کردم که فیس نگیرد. من از او ممنونم که به من دوا داد.»
اسما گفته است: زندگی ام را وقف هنر خوانندگی کردم اما همه چیزم را از دست دادم. “اول توسط خانواده ام تجرید شدم، سپس در سال 2021 توسط طالبان مجبور به تبعید از وطنم شدم … زندگی برای من و خواهرم بی معنی شده است. نمی دانم تا کی زنده خواهم ماند بدون اینکه روشن شود. آمریکایی ها 20 سال به ما کمک کردند، اما در نهایت آمریکا ما و کشورم را به طالبان واگذار کرد.»
خواهر بزرگتر او افزود: “طالبان مسئول وضعیت روانی کنونی ما هستند.” روزی که طالبان نابود شوند، ذهن و اعصاب ما آرام می شود و من به هنرم ادامه می دهم.»
