تیم کوهنوردی آمریکا به دنبال کشف بلندی های تاجیکستان
تاجیکستان بامساحتی بالغ برصد وچهل هزار کیلومتر مربع ،کشوری با بیش از 90 درصد کوهستانی است. مسیرهای کوهنوردی از میان چشم‌انداز های ناهموار می‌پیچند و شبکه وسیعی از مسیرهای چوپان ها و رمه ها،آنها را به هم پیوند می‌دهند. با این ترکیب جغرافیایی،زمان ودرواقع کوید نزده باعث شد تا اینکه کسی به فکر ایجاد یک تجربه پیاده‌روی از راه دور در کشور افتاد.
آن شخص جان باکر یک آمریکایی است. باکر که راهنمای سفر و مشاور گردشگری در فضای باز بود، برای اولین بار کوه های ناهموار تاجیکستان را هنگام سفر به آنجا تجربه کرد و هرگز شکوه و جلال این کشور را فراموش نکرده است. او حتی یک کتاب راهنما نوشت که در آن فرصت‌های بی‌شماری برای کوهنوردی تاجیکستان را برشمرده است. باکر در مصاحبه ای با اکسپلوروب گفته است: ازدور چنین دیده می شود «اینکه به افغانستان نزدیک است یک رویکرد منفی به همراه دارد ، اما اگر از آنها بپرسید چه چیزی ترسناک در این منطقه وجود دارد، نمی‌توانند روی موضوعی انگشت بگذارند. ارزش رفتن را دارد، مطمئنا دارد.»
باکر که در اوج همه‌گیری کووید-19 به دنبال پروژه‌ای بود، به فکر ایجاد یک مسیر طولانی در تاجیکستان افتاد. بنابراین او گروهی متشکل از افراد محلی، دوستان و سایر مخاطبینی را جمع آوری کرد تا به او در یافتن مسیرهای احتمالی کمک کنند. ابزار آنها نقشه‌های قدیمی منطقه شوروی، تصاویر ماهواره‌ای در دسترس عموم، و اکتشافات تجربی روی زمین بود وچنین بود که “مسیر پامیر” متولد شد.
تاکنون این گروه بیش از نیمی از مسیر را شناسایی کرده است – تقریباً 850 کیلومتر وبسیار سخت است که بگوییم مسیر نهایی چقدر طول خواهد کشید.
با دانستن اینکه در آمریکا، مشکل ایجاد مسیرهای مسافت طولانی، اغلب ناشی از مسایل حقوقی در زمین های خصوصی است، از بیکر پرسیده شد که آیا با این مشکل مواجه شده است.او گفت: «در واقع، مشکل واقعی پیچیدگی ودشواری زمین منطقه است است.نه چیز دیگر»
به نظر می رسد چند نقطه در تاجیکستان آنقدر ناهموار است که هنوز هیچ کس مسیری در آنجا ایجاد نکرده است. آن هم برای کشوری مانند تاجکستان که از عصر برنز کمابیش دائماً مسکونی بوده است.
گذرگاه رودخانه یکی دیگر از این موارد چالش برانگیزاست،هر پلی که این تیم بسازد باید به اندازه کافی بلند باشد تا از ذوب شدن در هنگام رعد و برق جلوگیری کند. و حتی پس از آن، بسیاری از پل ها همچنان از بین خواهند رفت.این امرمستلزم استحکام بیشترزیرساخت‌های این مسیراست،چیزی که در حال حاضر وجود ندارد .اما باکر خوشبین است و مطمئن است که چنین اتفاقاتی رخ خواهد داد.
باکر امیدوار است که ابتدا مسیر را ایجاد کند، سپس از کمک های مالی دولتی و سایر اشکال کمک در مورد مسائل زیرساختی بزرگتر درخواست کند. او همچنین مسیر پامیر را به عنوان یک موهبت برای مردم محلی در مسیر پیشنهادی این مسیر می‌بیند. شهرهایی که در مسیر قرار دارند تقریباً چهار تا پنج روز باهم فاصله دارند. برای مسافرانی که قبل از بازگشت به مسیر، به دنبال دوش، تختخواب و غذای گرم هستند.« از ساکنان شهرهای کوچک در مسیرهای مسافت طولانی در سراسر جهان بپرسید، و آنها به شما خواهند گفت: چنین فرصت هایی می توانند سودآور باشند.»
